Wat drijft mij ?

Ik heb via de diverse verhalen en foto's u een beeld proberen te geven van de reizen die ik gemaakt heb in 2016 en 2017 naar de amazone in Brazilie .  Maar wat drijft mij , wat houd mij bezig om me voor deze jongeren in Rio Branco in te blijven zetten ?  Meschien geeft het hieronder beschreven verhaal u iets meer duidelijkheid hierover.

Op de foto hier bij dit bericht staat aan mijn linkerzijde de jongen in het witte t shirt.  Deze foto is gemaakt tijdens mijn eerste reis naar de amazone in 2016 tijdens het eerste weekendkamp met de scouts. Ten Tijde dat deze foto gemaakt is was hij volgens mij 14 jaar oud .  Ik heb hem in 2017 tijdens mijn tweede reis opnieuw ontmoet bij de scouts , volgens de laatste besrichten zit hij nu bij de explores. In Brazilie Seniors genoemd.  het gezin waar deze jongen uitkomt is een arm gezin . het gezin bestaat uit 4 personen , vader , moeder en twee jongens waarvan de jongste 8 jaar is .  Vader is gepensioneerd maar ook hart patient.  Het gezin heeft het zeker niet breed . Het is in Brazilie geen zekerheid dat je altijd keurig netjes op tijd je pensioen uitbetaald krijgt . En zo'n pensioen is zeker geen vetpot. Moeder probeert dan ook vaak door te werken extra inkomsten binnen te krijgen. Ook zijn ze vaak aangewezen op liefdadigheid van uit de kerk.

Toen ik mijn eerste actie starte om alle leden van deze groep een uniform te kunnen geven , werd ik in Brazilie al gewaarschuwd dat het niet zeker was dat de uniformen er ook allemaal op tijd zouden zijn . Dat is dus nu  Brazilie , het kan dus allemaal gewoon een aantal weken duren voor dat je je bestelde artikelen ook daad werkelijk in huis hebt. Niks geen 24 uur service dus.  Op het weekendkamp waar de jongeren hun uniform zouden krijgen waren dus niet alle uniformen al binnen . Zijn uniform was er dus ook niet . En hij had dubbel pech , want behalve de uniformen had ik ook kunnen regelen dat alle leden ingeschreven werden bij de scouting federatie in Brazilie. En waar de meeste leden hun inschrijving al binnen hadden , had hij hem dus ook nog niet ontvangen.

Kun je het voorstellen hoe groot voor hem de teleurstelling was ?  Ik zie hem nog zo zitten tegen die boom , de tranen liepen over zijn gezicht. En dit was voor mij het breekpunt , het moment om bij mij zelf de knoop door te hakken en te zeggen , deze jongeren Wilfried laat jij niet in de steek.  

Wat mensen ook over mij zeggen , hoe ze ook mij denken. Ik blijf vechten , knokken voor deze jongeren .